Առաջադրանք հայոց լեզվից

                                       Հայոց լեզու

                                  Շտեմարան

                                                                   (I)

Շարահյուսություն (էջ 86)

1. Ընդգծվածներից ո՞րը նախադասություն չէ:

 2) Իմ գիշերը՝ լիքն աստղերով:

2. Ո՞ր նախադասությունն է պարզ:

 3) Ինչպե՞ս է կողոպտված այս գյուղում փրկվել այս երինջը:

3. Ո՞ր նախադասությունն է պարզ ընդարձակ:

 3) Խոսակցությունը կարծես հաճելի էր նրան:

4. Ո՞ր նախադասությունն է բարդ:

 3) Մի թագավոր սովորություն ուներ ժողովրդի մեջ ծպտված շրջելու՝ իմանալու համար ժողովրդի իր մասին ունեցած կարծիքը:

5. Ո՞ր նախադասությունն է բարդ:

 3) Ասում են ուռին աղջիկ էր ինձ պես:

6. Նախադասություններից քանի՞սն են բարդ:

 2) Մեկը:

7. Նախադասություններից քանի՞սն են բարդ:

 3) Ոչ մեկը:

14. Ընդգծվածներից ո՞րն է միակազմ նախադասություն:

 2. Դեպի ուր…

15. Որ նախադասությունը միակազմ չէ:

 4) Աշխատանքից հոգնեցին:

16. Ո՞ր տարբերակում միակազմ նախադասություն չկա:

 2) Կյանքս թեթև, տանուլ տված

      Գրազ եղավ, անց կացավ:

17. Ո՞րն է անենթակա նախադասություն:

 1) Քայլե՜լ ու քայլե՜լ, թափառե՜լ մենակ աշխարհի փոշոտ ճանապարհներին….

18. Ո՞րն է անենթակա նախադասություն:

 2) Ինձ հառաչել չթողին,

     Էլ ու՞ր մնաց շառաչել:

Մտքեր

                                          Ժամանակի խաբկանքը

   Ժամանակ... Սովորական բառ, որը ամեն սովորական օր լսվում է հարյուրավոր սովորական մարդկանց սովորական բերաններից: Հետաքրքիր արարածներ են մարդիկ, նրանք օգտագործում են երևույթների անվանումներ, և նույնիսկ պատկերացում չունեն այն մասին, ինչ տաքնված է այդ անվան պիտակի ետևում: Ժամանակը հրաշալի երևույթ է, այն կարելի է պատկերացնել ամենատարբեր ձևերով, եթե ինչ-որ մեկին իհարկե հետաքրքիր է այն պատկերացնել, փոքրուց պաշտել եմ ամեն ինչ պատկերացնել: 

   Վերջին մտքերս ժամանակի վերաբերյալ շատ մութ ու խառն էին: Ըստ իս մարդիկ այս իրականության մեջ ապրում են բացառապես խաբկանքի մեջ, և ժամանակը խաբկանքի մի մասն է, այն ամենը ինչ զգում ենք, տեսնում ենք, ապրում ենք, գոյություն է ունեցել մի ակնթարթում, որից հետո մարդկանց գիտակցությունը կամ հոգին, անվանեք ինչպես ուզում եք, սկսում է ընկալել, իր մեջ ստեղծելով կատարված իրադարձությունների հաջորդական փունջը՝ կյանքը: Ամեն մարդ յուրովի է ընկալում ժամանակը: Զարմանալի չէ, որ այս տիեզերքում կա իրադարձությունների միայն մեկ հնարավոր հաջորդականություն և դա ավելի է մոտեցնում այս գաղափարը իրականին և անժխտելի դարձնում ճակատագրի անժխտելի լինելը, այսինքն այն ինչ կատարվում է, չունի ալտերնատիվ, շատերը չեն համաձայնվի, բայց ցանկացաց կայացած որոշում և կատարված դեպք միակ հնարավոր տարբերակն է, քանի որ ինչպես նշվել էր ամենը սկսվել և ավարտվել է արդեն մինչ "ներկայի" հայտնվելը:

    Հիմնվելով այս գաղափարի վրա, դուրս է գալիս, որ մեր կյանքը ընդամենը երազ է, որը տեսնում է մեր հոգին:

    Վերջիվերջո սա հազարավոր անիմաստ մտքերց էր, որը դեռևս դեմ է մեր եռաչափ տիեզերքի օրենքներին, բայց հնարավոր է, որ սա լինի հազարավոր այլ տիեզերքներից մեկի կարևորագույն օրենքներից մեկը: 

Հեղինակային

GreyEnergy - Grave of our dreams

Հեղինակային

GreyEnergy - Once In Other Universe 

Հեղինակային

Grey Energy - KUUM

Սևի ետևում

   Գրողը տանի, քանի տարի է արդեն ես ընկնում եմ, գուցե տասնյ՞ակ, հաշիվը կորցրել եմ, չնայած ի՞նչ տարբերություն, այստեղ ժամանակ գոյություն չունի, անմիտ կլինի հաշվել այն, ինչ ուղղակի գոյություն չունի: Լավ, չեմ կարծում, որ լավագույն նոտաից սկսեցի առաջին խոսքերս, այո ես նոր եմ սկսում խոսել: Այն պահից երբ ես լքեցի նախկինում հարազատ թվացող մոլորակս, երբ սայթաքեցի ու դուրս նետվեցի այդ անիծյալ հետ հաշվարկ կատարող հրե գնդից, սկսվեց ազատ անկումը սևի մեջ, այն սևի, որի հասկացությունը դեռևս անբացահայտ է մնում բոլոր Երկրացիների համար: Սկսվեց ամենաիսկական և իրական մխջավանջը:

   Հետաքրքիր արարածներ են Երկրացիները, նրանք սիրում են խոսել, խոսել, խոսել, միայն խոսել: Թվում էր թե այստեղ կհանդիպեմ շատ դժգոհ Երկրացիների, որոնք ամբողջ կյանք միայն բողոքում էին իրենց մոլորակից: Պարզվեց, որ միայն իմ մոտ ստացվեց լքել մոլորակը. արժեր համակերպվել այն մտքի հետ, որ մինչև վերջ միայնակ կմնամ, սևը կլինի մշտական ուղեկիցս և ամեն հարմար պահի ուժեղ հարվածով մի մասնիկ կպոկի հոգուցս ու ագահաբար կխժռի, մինչև ամբողջովին չկլանի իր սև էության մեջ: Եվ այպես շարունակվեց շատ երկար, համենայն դեպս հասկանում եմ որ իրականում ոչինչ չէր շարունակվել, ժամանակը իմ մեջ էր ապրում, միակ բանը որ սևը ի զօրու չէր կորզել, ամենատաքը տականքը որ մնացել էր մեջս՝ ժամանակը: Միաժամանակ և ջերմացնում, և անչափ ցավ էր պատճառում, անիմաստ և դատարկ հույսեր նվիրում, որոնք անվերջ ապրեցնում էին, րոպե առ րոպե, նվիրելով տարիներ, տասնյակ տարիներ պարորված զազրելի սևով որին անհնար էր սովորել:

   Սովորելով խոսել, ես սկսեցի ներկել ժամանակի տված սև դատարկությունը անիմաստ մտքերով, ինչպես առհասարակ Երկրի վրա են անում, դա օգնում էր չենթարկվել սևին և ամեն անգամ գոյատևել նախորդից փոքր-ինչ ավելի երկար: Միակ միտքը որ պտտվում էր ըը.. ֆիզիկապես գոյություն չունեի, այդ պատճառով չգիտեմ թե որտեղ էր պտտվում, երազում էի հանդիպել ինձ պես հարազատ մոլորակը փնտրող մեկին:

   Արտասովոր ուժեղ հարված ցնցեց ինձ, վախը պարուրեց հոգիս, սևը վերջնականապես հաղթեց, կորեցին ամեն տեսակ զգալու հատկությունները, ամեն ինչ մթնեց:

   Կարմիր բիծ նշմարվեց և անհետացավ: Հետո կրկին նույնը, աննկարագրելի գեղեցկություն Կարմիր բիծը գնալով մեծանում էր: Հավատս չի գալիս, սկսեցի տեսնել:

   -Ով ես դու, ես գիտեի, թե միայնակ եմ այստեղ, - հարցրի ես:

   -Ես ընկնում էի, շնորհակալ եմ որ բռնեցիր ինձ, - լսվեց կարմիրի ներսից:

   -Պարզ է, դու ել ես իմ պես կորցրել մոլորակդ: Ինչպե՞ս դիմեմ քեզ, ո՞վ ես դու:

   -Կարմի՛ր, ինչ կարմիր ես..

   -Ես քեզ կապույտ եմ տեսնում, գիտես, դա մեր գույնն է, մեր հոգու գույնը, դրանք երբեք չեն կրկնվում, միայն այստեղ են անդ գույները երևում:

   -Ուրեմն ես կապույտը կլինեմ..

   -Ուհու, կապույտը.. Նկատեցի՞ր:

  -Ի՞նչը

  -Սկսեցինք արագ ընկնել:

  -Լավ բան եմ զգում, շատ լավ բան, չեմ կարծում որ, որ պատահական ընկար վրաս, կարմի՛ր: Մոտ ենք մեր նպատակին:

   -Իսկ հիմա շուրջդ նայիր, և գտիր քո մոլորակը:

 Սևը սկսեց պակասել, նա պարտված էր, հեռվում բացվեց տիեզերական գեղեցկություն, տրիլլիոնավոր աստղերի պայլը կայրեր մեզ եթե մարդկային մարմնով հայտնվեինք այնտեղ, այն ինչ տեսնում էինք, աննկարագրելի էր:

   -Պետք է բաժանվե՞նք, ես գտա իմ մոլորակը:

   -Ցույց տուր:

   -Սա է:

   - …

   -Ի՞նչ պատահեց, կարմիր:

   -Սա իմ մոլորակն է, այստեղից էի ընկել ուղիղ 385 տարի առաջ.. Նայիր ինչպես է սևացել առանց ինձ:

   -Ինչպե՞ս թե քո մոլորակը: Ամեն հոգի մի մոլորակի տեր պետք է լինի ի սկզբանե:

   -Բացառություններ կան..

   -Վերջ, ես համոզված եմ որ սա իմ մոլորակն է, երկուսով կկենդանացնենք այն:

  -Խոսք տուր, որ երբեք այն չենք լքի, երբեք:

  -Խոստանում եմ:

  -Երբ հասնենք, ամեն ինչ այլ է լինելու, այնտեղ կխոսենք: Եթե իրոք համամոլորակեցի ենք, կհիշենք իրար, բռնվիր ինձնից, ընկնում ենք:

Ձայնագրություն

Նվագս 6 կիթառներով: